Normalizacja w pedagogice Montessori to proces, który prowadzi do optymalnego rozwoju dziecka, jego osobowości i charakteru, poprzez pracę zgodną z jego naturalnymi potrzebami i zainteresowaniami. Normalizacja oznacza, że dziecko staje się pełnowartościowym członkiem
społeczeństwa, który potrafi współpracować, szanować, tworzyć i uczyć się.
Jest to możliwe, gdy dziecko ma zapewnione odpowiednie warunki do rozwoju, takie jak przygotowane środowisko czyli sala, w której ma dostęp do specjalnych materiałów edukacyjnych, które są dostosowane do jego możliwości. Środowisko jest estetyczne, bezpieczne i uporządkowane, co sprzyja koncentracji i samodzielności dziecka.
Wolność i odpowiedzialność polega na wyborze własnej aktywności, tempa i sposobu pracy, a także dbaniu o porządek i harmonię w grupie.
Wolność nie oznacza braku zasad, ale szacunek dla siebie i innych. Odpowiedzialność nie oznacza przymusu. Nauczyciel-przewodnik to osoba, która obserwuje, pomaga i inspiruje dziecko, ale nie narzuca mu swojej woli, oceny ani planu. Nauczyciel prezentuje dziecku materiały, a następnie pozostawia mu czas i przestrzeń na samodzielną pracę.
Przewodnik nie koryguje błędów dziecka, ale stymuluje je do korekty. Gdy dziecko przechodzi proces normalizacji, można zaobserwować u niego zamiłowanie do utrzymywania ładu i czystości w swoim otoczeniu, a także logicznego i uporządkowanego myślenia. Normalizacja to zamiłowanie do pracy, zainteresowanie i zaangażowanie w wykonywanie różnych aktywności przynoszące dziecku radość i satysfakcję. Normalizacja to również koncentracja - czyli zdolność do skupienia uwagi na wybranej czynności przez długi czas, bez rozproszenia czy znudzenia. Normalizacja to w końcu akceptacja rzeczywistości czyli zrozumienie i szanowanie praw i zasad obowiązujących w świecie naturalnym i społecznym, a także rozumienie własnego
otoczenia. Praca w ciszy, umiejętność cieszenia się spokojem i wyciszeniem, które sprzyjają
koncentracji i refleksji, to również normalizacja. Praca w ciszy nie oznacza izolacji czy braku komunikacji, ale szacunek dla własnej i cudzej pracy. Miłość i przywiązanie do posiadanych przedmiotów to troska i dbałość o materiały edukacyjne, które są narzędziami pracy i rozwoju dziecka. Zdolność do słuchania i wykonywania poleceń, które są zgodne z potrzebami i zainteresowaniami dziecka.
Posłuszeństwo nie oznacza uległości czy podporządkowania. Zdolność do samodzielnego
podejmowania decyzji, planowania i oceniania swojej pracy, a także radzenia sobie z
problemami i błędami. Nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami, dzielenie się z nimi wiedzą i
umiejętnościami, a także wspierania ich w trudnych sytuacjach. Wyraz zadowolenia i
spełnienia, który pojawia się na twarzy dziecka, gdy osiąga swój cel, pokonuje trudność,
odkrywa coś nowego, lub po prostu cieszy się życiem. Radość dziecka jest najlepszym
dowodem na to, że dziecko jest znormalizowane.
„Najwdzięczniejszą pracą dla dzieci nie jest siew, lecz zbiory, czyli praca- jak wiemy- nie
mniej intensywna niż sianie. Można powiedzieć, że to właśnie praca przy zbiorach budzi w
dzieciach zainteresowanie siewem. Im kto bardziej doświadczył zbiorów, tym większa może
być jego fascynacja sianiem.”
Maria Montessori „ Odkrycie dziecka” rozdział- "Środowisko naturalne a wychowanie”.
Comments